De beste reis van ons leven
De beste reis van ons leven
07/07/2020
Reizen is buiten de orde van je dagelijks leven treden, op jezelf teruggeworpen zijn en je verhouden tot een omgeving en mensen die je niet kent en tot een taal die je niet spreekt.
Het zijn mijn woorden niet, wel die van Tommy Wieringa: een schrijver van wie ik elke letter die hij ooit op papier zette gulzig heb verslonden. Zijn citaat plukte ik uit een interview, ergens geparkeerd in een vergeten zijstraat van het internet, maar het vat perfect voor me wat reizen is.
- Leander Verdievel, auteur van Het volgend jaar-gezin: Of hoe het plan om vader te worden een tragikomische processie van tien jaar werd
Mijn vrouw Karen en ik hebben altijd graag en veel gereisd. Soms ver maar veel vaker dichtbij en toch onmiskenbaar veraf. Het leverde ons zo ontzettend veel verhalen en herinneringen op waar we afgelopen jaar, sinds we in die virale B-horrorfilm belandden, al ontzettend vaak naar teruggrepen. Omdat ze ons terug flitsten naar tijden waar je nog gewoon op pad kon gaan, zonder eerst een grafiekje te checken of je bestemming niet opnieuw opflakkerde. Maar ook omdat ze zo anders, wereldser en grenzelozer waren dan de gouden kooien waar we de afgelopen maanden in gevangen zaten.
Zoals die keer toen we ontiegelijk vroeg het majestueuze Alhambra in Granada precies voor ons alleen hadden. Of toen we in een Café Bar Tabacchi in het oude stadsgedeelte van Ragusa toevallig figuranten werden in een Siciliaans melodramatisch huwelijk. En natuurlijk in Puerto Viejo de Talamanca in de Costa Ricaanse Caraïben, toen we zeker zeven keer onze bestelling moesten herhalen tegen een ober die werkelijk knetterstoned van de wereld was.
Ja, we hebben altijd graag en veel gereisd. Maar toen we bezig waren met IVF, confronteerde het ons steeds meer met wat zo hard misten: een kind. Tien jaar geleden spraken we onze kinderwens voor het eerst uit om er vervolgens op de eeuwenoude, niet onaangename manier aan te beginnen. Helaas lukte het niet en een handvol maanden later zaten we in de wachtzaal van een fertiliteitsarts voor onze allereerste IVF-behandeling.
Er zouden er nog zestien mislukte volgen …
Erna stapten we in een adoptieprocedure, de woestijn van het wachten. Reizen werd anders. Een vlucht. Een pijnlijk gemis. Soms kwamen we op wondermooie plekken maar zelfs daar, op een zonovergoten strand in Sardinië, hadden we enkel oog voor die gelukkige gezinnen met bambini die stoeiden in het mulle zand. We wilden zo graag ook zo’n gezin zijn maar we werden het volgend jaar gezin: twee mensen met de belofte van groot geluk in het vooruitzicht, tot het nieuwe jaar er ons genadeloos aan herinnerde dat het voorbije weer een verloren jaar was geweest.
Tot onze twee adoptiekinderen op 18 april 2018 letterlijk ons leven én onze guesthouse in Bloemfontein binnen stapten. Bloemfontein ligt in het hart van Zuid-Afrika en er is werkelijk geen hol te beleven. We gingen wandelen naar shopping malls, naar een helverlicht tuincentrum met een speeltuin of naar de lokale boerenmarkt. Dat was het en toch was het de beste reis van ons leven.
De zomer van 2018 bleven we thuis met onze twee fantastische kinderen. Het was een wonderbaarlijke staycation en een les in nederigheid om onze wereld door de puurheid van hun ogen te zien. In Nieuwpoort zagen onze kinderen voor het eerst de zee. Ons dochtertje van vijf trok grote ogen en liep gillend de Noordzee binnen om dan verbaasd naar me te kijken. Daddy, the water is salt? We kampeerden in Dranouter en sliepen er samen voor het eerst in een tent en keken er ’s nachts naar de sterren hoog boven de schoonste streek van ons klein land. Elk dorp waar we al duizend keer waren geweest, werd op slag een avontuur. Elke dag opnieuw was het dankzij onze twee unieke, fantastische kinderen buiten de orde van ons dagelijks leven treden. Soms waren we op onszelf teruggeworpen, omdat ze een andere taal spraken maar vooral omdat er niks bestaat dat je ooit kan voorbereiden op de woelige chaos van het ouderschap.
De zomer van 2020 wordt helemaal anders dan alle die we ooit hebben gekend. Maar laat deze zomer er vooral één zijn waarin je – ongeacht van waar je bent – naar je omgeving kan kijken door de ogen van kinderen die ze voor de eerste keer zien.
Dan maak je net als ons toen, de beste reis van je leven.
Het volgend-jaar-gezin
Of hoe het plan om papa te worden een tragikomische processie van tien jaar werdLeander Verdievel
Tien jaar, zeventien IVF-pogingen en een lange adoptieprocedure waren nodig om de droom van Leander en zijn vrouw Karen in vervulling te laten gaan. In dit boek gaat hij geen taboe uit de weg. Hij schrijft heel open over het onvruchtbare hindernissenparcours dat ze samen hebben afgelegd. Van de vele uren in volle wachtkamers in het ziekenhuis, via absurdistische adoptiecursussen tot de intense vreugde als ze hun kinderen voor het eerst ontmoeten: dit is hun ontroerende verhaal.