Onder de reeks levensgrote naakten die Rubens tijdens deze laatste levensjaren schilderde, geldt De Drie Gratiën als een absoluut hoogtepunt. Het paneel is geen drievoudige portretstudie, maar een werk waarin Rubens zijn liefde voor de vrouwelijke schoonheid door middel van blonde kleurschakeringen bezingt, ook al kan men de linker-Gratie als Hélènes beeltenis lezen. Tegenwoordig wordt het monumentale schilderij in het Museo del Prado door vele toeschouwers aangestaard, terwijl het werk als een private picture ontstond en slechts voor Rubens’ ogen was bestemd. Het erotische schilderij vestigde Rubens’ ijzersterke reputatie als vrouwen schilder voor eeuwen. Onder de religieuze en preutse koning Carlos III werd Rubens’ guilty pleasure met andere pinturas deshonestas naar een galleria reservada verbannen.

Als een moderne Pygmalion wekte Rubens de stenen mythologie tot leven. De vele oeroude verhalen penseelde hij in ons collectieve geheugen. Gulzig naar kennis als hij was absorbeerde Rubens de antieke en eigentijdse beeldtradities. Daardoor lijkt het alsof we de meeste scheppingen van de laatste renaissancekunstenaar al eerder hebben ontmoet. Sterker nog, wij stellen ons de antieke goden en godinnen meestal voor zoals hij ze heeft verbeeld. Het is dus geen toeval dat beeldenstormer Pablo Picasso Rubens’ meesterlijke dromerij uitkoos om deze in Les Demoiselles d’Avignon met modernistische kracht aan diggelen te slaan.